-Panienko? Panienko?! Awaragono!?
To był głos Nataniela, który
właśnie próbował mnie obudzić. Otworzyłam oczy i zobaczyłam stojącego
nade mną służącego. Zastanawiał mnie jeden fakt, dlaczego leżałam? Z
tego co pamiętam zasnęłam w samochodzie, a teraz leżę i to w dodatku na
łóżku. Wstałam najszybciej jak potrafiłam, po czym usiadłam na łóżku po
turecku. Popatrzyłam na Nataniela karcącym wzrokiem.
- Miałeś mnie obudzić! Dlaczego tego nie zrobiłeś?! Przecież, przecież cię o to poprosiłam?!-Popatrzył na mnie tak, jak się patrzy na wściekającego się szczeniaczka, po czym parsknął śmiechem.- Z czego się tak śmiejesz?! Co takiego powiedziałam?!
- Przepraszam, ale... -Położył dłoń na twarzy, aby znów przybrać obojętny wyraz twarzy.-
Jeszcze raz przepraszam, chciałem cię obudzić ale Shar von Dakhan
zabronił mi to zrobić, kazał mi zabrać cię do twojej sypialni i obudzić,
ale tylko wtedy, kiedy kolacja będzie w pełni gotowa.
- Rozumiem... Co i tak nie zmienia faktu, że prosiłam cię abyś mnie obudził gdy tylko przyjedziemy!-Zrobiłam minę urażonej księżniczki i teatralnie odrzuciłam głowę w bok na co Nataniel, znów zareagował śmiechem...
- Oj, już się tak nie obrażaj, choć idziemy do jadalni, już tam czekają na ciebie.-Powiedział, po czym zrobił gest wskazujący na to, abym poszła na nim.
- E, to, bo, dasz mi chwilkę?-Rzuciłam i podbiegłam do jednej z torby w której miałam ubrania.- Chodzi o to, że chciała bym się odświeżyć przed zejściem na dół, tylko powiedz mi gdzie jest tutaj jakaś łazienka?
- Ech, kobiety...
Powiedział Nataniel po nosem i wskazał na drzwi za moimi plecami.
Pospiesznie wyciągnęłam z torby jakieś ubrania i wbiegłam do
pomieszczenia za drzwiami, po chwili wyszłam i pokazałam się
Natanielowi.
- Może być?
- Tak, ale jak chcesz iść z psem na spacer na nie na kolacje!
- Co!?
- Dokładnie, to, co słyszałaś.-Powiedział ze stoicki spokojem, po czym podszedł do mnie i wręczył mi małe zawiniątko.- Proszę, ubierz się w to, mam nadzieję że to twój rozmiar?
Wzięłam od niego pakunek i znów wbiegłam do łazienki. Będąc w środku
powali rozwinęłam zawiniątko i moim oczom ukazał się śliczny czerwona
krwisty materiał z czarną koronką. Przejechałam delikatnie palcami po
materiale zrozumiałam, że to jest najprawdziwszy w świecie jedwab.
Ostrożnie rozłożyłam podarunek i to co zobaczyłam, zaparło mi dech w
piersiach. Była to śliczna sukienka, posiadająca wstawki z czarnej
koronki. Przecież, ona kosztowała majątek- pomyślałam.
Rozpięłam zamek i powoli wsunęłam ją na ciało, pasowała idealnie, jakby
była uszyta specjalnie dla mnie. podeszłam do lustra wiszącego na
ścianie i zauważyłam, że moje trampki ni jak pasują do tej kreacji, na
dodatek były dość podniszczone a wiedziałam że nie mam innych. Mój
dylemat przerwało pukanie do drzwi.
- Żyjesz?
- Tak, tak, już wychodzę.-Zgarnęłam ubrania z podłogi i wyszłam wpadając przy tym na Nataniela,
który stał pod drzwiami, przytrzymał mnie przed upadkiem i pomógł
stanąć.- A teraz jak?
Spytałam i zrobiłam obrót wokół własnej osi, pozwalając przy tym sukience na swobodne falowanie.
- Idealnie, tylko buty... Poczekaj tu chwilkę.
Powiedział i wyszedł z pokoju , aby za chwile wrócić z 2 parami butów,
pierwsza para to były czarne baletki bez żadnych dodatków. Drugie
natomiast, były takiego samego koloru co sukienka, ale był mały problem,
miały za duży obcas, a ja nie zamierzał popełnić samobójstwa.
- Wybiorę czarne.-Powiedziałam, po czym szybko założyłam je na nogi.
- Nareszcie, a teraz już idziemy, dobrze?
- Dobrze.- Rzuciłam z bladym uśmiechem na ustach i poszłam za nim, poczekałam tylko aż zamknie za nami drzwi i ruszyliśmy dalej...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz