Księga 2 - Rozdział 1

      Po godzinie spędzonej w wannie, cała złości na Dereka, jakby znikła, choć dobrze wiedziałam, ze jak go tylko zobaczę, a nie dajcie usłyszę to i tak co wszystko we mnie eksploduje i to z podwójnym efektem. Ledwo zdarzyłam się ubrać, gdy rozległo się pukanie do drzwi.

- Proszę!- Krzyknęłam i po turecku usiadłam na łóżku.

- Mogę?- To był Derek!

- Nie!- Powiedziałam, ale wiedziałam, że i tak wejdzie. Cóż nie myliłam się.

- Czego chcesz??- Spytałam, wstając i podchodząc do niego.

- Chodzi... Chodzi o to, że...- Zaczął się jąkać. Przez co i ja zaczęłam się denerwować.

- No wykrztuś to z siebie!- Ponagliłam go.

- Chodzi mi o to, że nie powinnaś się zgadzać na to.- Nie zrozumiałam, o co mu chodzi. Moje serce waliło jak młot, oddech przyspieszył a dłonie zaczęły drżeć, lecz w milczeniu słuchał dalej.- Miałem na myśli to, że...- Zamilkł, a ja wstrzymałam oddech.- Nie możesz chodzić do Akademii!- Powiedział w końcu stanowczym tonem.- Nie możesz! Rozumiesz?!- Złapał mnie za ramiona i mocno zacisnął na nich palce, a ja skrzywiłam się z bólu.

- A co cię obchodzi?!-Spytałam podnosząc głos.- I niby czemu nie mogę?! A co ty, mój ojciec?! Puść mnie to bili!?-Wyrwało mi się w końcu, lecz on nic sobie z tego nie zrobił.-Najwięcej, to ma do powiedzenia tylko jedna osoba, a tą osobą jest...

- Ja!-Przerwał mi głos Shara.

     Mężczyzna stał właśnie w drzwiach, a wyraz jego twarzy i morderczy wzrok zmroził mnie na miejscu. Moje nogi odruchowo zrobiły krok w tył, lecz nic to nie dało, ponieważ Derek nadal mocno mnie trzymał. 

- Puść ja Dereku, w tej chwili.- Powiedział srogim i groźnym głosem, a po moim ciele przebiegły dreszcze strachu.

      Chłopak posłuchał i zwolnił uścisk, a ja chwiejnym krokiem podeszłam do łóżka, po czym na nim usiadłam. Schowałam twarz w dłoniach. Oczy zaczęły mnie piec, a dłonie drżeć. Miałam ochotę rozpłakać się, ale w głębi duszy wiedziałam, że to dało by tylko Derekowi uciechę.

      Usłyszałam kroki. Po chwili Shar siedział już obok mnie i obejmował opiekuńczo ramieniem. Nie wiem dlaczego, ale za każdym razem, gdy to robił ogarniał mnie spokój, a nieraz lekkie zmęczenie. Nie wiedziałam dlaczego tak się dzieje, aż do teraz... Był dla, mnie jak możne nie ojciec, ale jak dziadek, do którego mogłam udać się z każdym problemem, każdą niepewnością. Mogłam mu się wypłakać a jednocześnie dzielić z nim wszystkie radosne chwile.

- Mógł byś przestać?!- Wysyczał przez zęby Derek.- Traktujesz ją jak ... Jak...- Zamilkł.

- Jak kogo?- Spytał Shar, najwidoczniej był zaciekawiony tym, co miał na myśli Derek.- Dereku...-Zaczął, ale chłopak odwrócił się napięcie i wyszedł, trzaskając drzwiami.- Przepraszam cię za niego... Jest zdenerwowany tą sytuacją tak samo jak ty, czy ja, dajmy mu trochę czasu. A tak poza tym, przyszedłem do ciebie, aby powiedzieć ci, że, jak już chyba wiesz, musimy udać się do Wyroczni.
      Westchnęłam głęboko. Wiedziałam, iż Shar nie da zrobić mi żadnej krzywdy, ale i tak się bałam. Wstałam i uśmiechnęłam się, aczkolwiek chyba go nie przekonałam. Ponieważ zmartwiony wstał i podszedł do drzwi.
- Za pół godziny, czekam na ciebie przy drzwiach.- Powiedział i wyszedł.
      Nie minęła nawet minuta a w moim pokoju już był Nataniel i grzebał w mojej szafie, w co by mnie tu ubrać, jak jakąś lalkę Barbie. W końcu zdecydował się na czarno szare spodnie, biały podkoszulek i granatowy sweterek, do tego, o dziwo dał mi wybór, baletki, lub sandały na koturnie. Oczywiście wybrałam baletki.  Na sam koniec zebrałam włosy w kitę. Po piętnastu minutach byłam gotowa. Chciałam już wychodzić, gdy Nataniel złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę toaletki. Kazał mi usiąść, a ja już wiedziałam, że będę teraz cierpieć. Na szczęście był bardzo delikatny rozpuścił moje włosy i rozczesał je delikatnie. Dopiero teraz mogłam już wyjść.
- 5 minut spóźnienia...-Powiedział Shar, gdy dobiegłam do drzwi.
- Tak wiem, to moja wina, przepraszam Pana.- Powiedział Nataniel zanim zdążyłam odzyskać głos.
- Dobrze chodźmy, wiecie, ze wyrocznia nie lubi czekać.- Dodał i wyszedł na zewnątrz.