- Znam Endi od
małego.- Powiedział mężczyzna.- Ale najlepiej wspominam lata w szkole.
To jest zdjęcie zrobione w czasie kilkudniowej wycieczki w góry.-
Wskazał jedno ze zdjęć.- Pamiętam, jak ja i twoja matka zgubiliśmy się
podczas tej wycieczki.- Zaśmiał się cicho.- Najlepsze było to, że tak
naprawdę byliśmy tylko niecały kilometr od trasy na której znajdywała
się reszta naszej grupy, ale po kilku godzinach spędzonych w
niedźwiedziej jaskini...
- Niedźwiedziej jaskini??!!- Zawołałam, jednocześnie z przerażenia i niedowierzania.
-
Tak...- Pokiwał powoli głową, jakby sam zastanawiał się czy dobrze
mówi.- Tak jak mówisz, twoja matka umie rozmawiać ze zwierzętami, ma moc
natury...- Gdy to mówił uśmiechał się, nadal wspominając dawne czasy.
-
To Pan nic nie wie?- Spytałam ściszonym głosem, gdy doszło do mnie, że
mówi o mojej matce jakby wciąż żyła, tylko, że nie było jej tu z nami.
- O czym nie wiem?
Spuściłam wzrok nie chcąc patrzeć mu w oczy. Widziałam jak cieszył
się gdy mówił o mojej matce, i na pewno miał ją za świetną przyjaciółkę.
Odetchnęłam głęboko, pozwalając moim ustom mówić.
- Moja matka a także ojciec nie żyją.- Powiedziałam, lecz nie udało mi się opanować emocji i głos mi się załamał.
Ojciec Igilera podszedł do mnie z miną mówiąca " O czym ty do mnie
mówisz??", następnie położył mi na kolanach album. Spojrzał na mnie z
przepraszającym uśmiechem i przytulił mocno jak własna córkę, głaszcząc
jednocześnie wolną dłonią po głowie. Szeptał mi coś do ucha, żebym się
uspokoiła, że nie chciał mi sprawić bólu...
Nagle przypomniało mi się, jak mówił, że moja mama umiała rozmawiać ze
zwierzętami, i że miała jakąś moc natury? Podniosłam głowę wycierając
przy tym łzy wierzchem dłoni. Darren wciąż się na mnie patrzył z
ojcowskim zatroskaniem na twarzy, lecz po kilku próbach ponownego
pocieszania mnie, dał sobie spokój i podał mi tylko chusteczki, które
wtedy były dla mnie zbawianiem.
-
Mówił Pan, z moją mama...- Zamilkłam nie wiedząc jak to pytanie
sformułować, ale po krótkiej chwili zdecydowałam się pytać w prost.- Że,
moja mata miała dar natury i rozmawiał ze zwierzętami? To śmieszne!-
Powiedziałam- Pamiętam, że zawsze świetnie radziła sobie z nimi, dlatego
też była weterynarzem... Ale nie przypominam sobie, aby gadała sobie z
nimi, jak z koleżankami przy kawie...- Zamilkłam zauważając, że mój głos
robi się coraz bardziej piskliwy.
Spojrzałam na stojącego nade mną mężczyznę, jego twarz miała kolor
przybrudzonej bieli a oczy zdawały się być czarne jak dwa kawałki węgla.
Mierzyliśmy się wzrokiem, a na moich plecach stawało dęba coraz więcej
włosków.
- To ty nie wiesz, że...- Szeptał, tak cicho, że ledwie rozumiałam.- Nie wiesz, że, ty, bo...
-
Ojcze!?- Przerwał mu czyjś głos, a po chwili przede mną stał już Reber.
Chłopak ubrany był w luźne dresy i czarny obcisły podkoszulek
podkreślający muskulaturę właściciela. Przyjrzałam mu się uważniej. Był
można powiedzieć zupełnym przeciwieństwem Igilera. Większy, umięśniony,
choć Igliler też był, ale przy starszym bracie wyglądał jak ratlerek
przy pitbulu, lecz były też cechy które działały na korzyść Igiego.
Chłopak był bystry, przyjacielski, miły, uczciwy...- Ojcze, co się
stało?!- Podbiegł do niego i pomógł mu usiąść.- Gdzie masz leki?- Spytał
coraz bardziej przypominając mi opiekuńczego Igilera.- Ojcze!!-
Powtórzył podnosząc głos.
Przyglądałam się temu, nabierając coraz większego przekonania, że to
przeze mnie. Podeszłam do klękającego obok ojca Rebera i położyłam mu
dłoń na ramieniu. Chłopak podniósł na mnie wzrok i podniósł się
gwałtownie.
-
Zostań z nim a ja pobiegnę po leki...- Rzucił i ruszył w stronę drzwi.-
Jeśli będzie gorzej krzycz!- Zawołał biegnąc już korytarzem.
Pochyliłam się nad wciąż blednącym mężczyzną. Wbił we mnie błagalne
spojrzenie, co nie dodało mi otuchy. Podniósł rękę i chwycił mnie za
dłoń.
- Proszę, pomóż mi...- Wyszeptał.- Błagam...
-
Ale jak?! Przecież Reber pobiegł po...- Mój głos stawał się coraz
wyższy, lecz widząc jak on na mnie patrzy od razu wzięłam się w garść, a
przynajmniej próbowałam.- Dobrze, co mam zrobić?- Spytałam.
Myślałam, że powie mi gdzie są jakieś tabletki, albo coś innego, ale...
-
Połóż swoje dłonie na mojej prawej piersi. Trochę wyżej...-Dodał, gdy
położyłam swoje dłonie tuż nad jego sercem.- A teraz pomyśl sobie, że
przez twoje dłonie przepływa...- Zamilkł na chwilę, po czym dodał, gdy
zaczerpnął nowego tchu.- Pomyśl jak przepływa przez nie moc... Wiem, że
to trudne, ale wyobraź ją sobie jako prąd.
Skupiłam się na jego słowach. Zrobiłam tak, jak to powiedział.
Wyobraziłam sobie, że z samego środka mego ciała wydostaję i rozlewa się
po całej jego powierzchni, a kiedy tak się już stało wypuściłam całą
energię przez dłonie, wprost do ciała mężczyzny.
- Dziękuję...- Wyszeptał i zamknął oczy.
Patrzyłam jak jego klatka zaczyna znów powoli unosić się i opadać, a na
twarz zaczęły wracać kolory. Dopiero po chwili doszło do mnie co
zrobiłam. Pomogłam mu jedynie przykładając rękę do piersi...
Mój wewnętrzny monolog przerwał mi dźwięk otwierających się drzwi w
których stał zdyszany Reber wraz z jeszcze bardziej zdyszanym Igilerem.
- Co się stało?!- Spytali obaj jednocześnie, po czym spojrzeli na wyraz spokoju i opanowania na twarzy śpiącego ojca.
-
Co zrobiłaś!!??- Warknął Reber ruszając w moją stronę piorunując
jednocześnie morderczym spojrzeniem.- Kim ty w ogóle jesteś, co?!
- Ja...
- Wyjdź!- Warknął.- No wynocha!!- Krzyknął tak mocno i z taką złością, że aż podskoczyłam.
Ze łzami w oczach wyszłam pospiesznie z biblioteczki i ruszyłam w
stronę wyjścia, gdy tylko znalazłam się na zewnątrz, rzuciłam się
biegiem w stronę czarnej ściany lasu.
-----------------
--------------------------------
Nie pamiętam gdzie i jak długo biegłam. Postanowiłam jedynie, że jak
najdalej. W końcu moje ciało odmówiło mi posłuszeństwa, więc runęłam na
zimną, czarną i mokra ziemię, zahaczając o wystający korzeń.
Podciągnęłam się na łokciach i stęknęłam z bólu. Wstałam po woli i
ruszyłam dalej, lecz już nie biegiem, a powolnym i mozolnym chodem. Moja
droga trwała jeszcze kilka minut, gdy doszłam do niewielkiego strumyka.
Opukałam w nim ubłocone dłonie i przepłukałam twarz. Moją uwagę
przykuło jakieś poruszenie po drugiej stronie brzegu. Czułam na sobie
czyjeś mordercze i złowrogie, lecz jednocześnie zaciekawione spojrzenie.
Podskoczyłam z krzykiem, gdy do moich uszu doszedł odgłos trzaskających
gałęzi i cichego łomotu, jakby coś dużego zeskoczyło z drzewa
znajdującego się kilka kroków ode mnie. Odwróciłam się, lecz niczego nie
zobaczyłam oprócz szarości i trochę ciemniejszych pni drzew.
Znów poczułam na plecach czyjeś spojrzenie odwróciłam się ponownie, ale
było już za późno aby zareagować. Kij grubości mojego nadgarstka leciał
w stronę mojej głowy. Pamiętam tylko mój krzyk odbijający się echem od
drzew i ciemność która po tym nastała.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz